"Ik wil graag iets terugdoen voor de samenleving"

Tarek
“Mijn naam is Tarek. Acht jaar geleden vluchtte ik met mijn gezin voor de oorlog in Syrië. Het was niet veilig om in Aleppo te blijven en al helemaal niet voor onze kinderen. Uiteindelijk zijn we in Nederland belandt, waar ik via de organisatie Welzijn Rijswijk de mogelijkheid kreeg om vrijwilligerswerk te doen. Omdat ik graag iets terug wilde doen voor de Nederlandse samenleving, greep ik die kans met beide handen aan. Don Bosco Rijswijk stond ook op de lijst van organisaties die vrijwilligerswerk aanbood. Het maatschappelijke doel van Don Bosco sprak me direct aan en ik maakte een afspraak om kennis te maken. Ik werd daar zo hartelijk ontvangen door het team, daar ben ik nog steeds erg dankbaar voor! Ik twijfelde er dan ook geen moment over om op deze plek mijn talenten in te zetten als vrijwilliger.

"Er kwam ook al snel een taak naar voren die mij op het lijf geschreven is, want in een wat verlaten werkruimte vond ik een aantal fietsen die een opknapbeurt nodig hadden. Deze fietsen worden aan Don Bosco Rijswijk gedoneerd en zijn bedoeld voor de kinderen om mee te spelen op het terrein van Don Bosco. Er stonden ook fietsen voor volwassenen, die worden gebruikt door internationale vrijwilligers. In Syrië was ik architect en maakte ik bouwtekeningen voor allerlei projecten. Daarnaast heb ik in mijn verleden veel praktische ervaring opgedaan in de montagetechniek. Voor het repareren van fietsen draai ik mijn hand dus niet om! Nog steeds sleutel ik met veel plezier aan de tweedehandsfietsen die bij Don Bosco Rijswijk binnenkomen en maak ze gebruiksklaar voor de kinderen en jongeren. De Nederlandse taal is af en toe een flinke uitdaging, maar met een beetje hulp van gebarentaal en Google Translate komen we een heel eind (lacht). De huiselijke sfeer bij Don Bosco en de mogelijkheid om een steentje te kunnen bijdragen aan het welzijn van de kinderen die hier komen, zijn voor mij de belangrijkste redenen om dit werk te doen.”

Oude fiets
“Ik ben een oude fiets die langzaam stond weg te kwijnen in het hok van Don Bosco Rijswijk. Niemand keek naar mij om en ik voelde mij erg eenzaam. Mijn remmen piepten, mijn banden waren plat en om eerlijk te zijn: ik voelde mij eigenlijk niets meer waard. Ik kon wel een beetje begrijpen waarom mijn vorige eigenaar mij had weggedaan. Ik was dan wel naar goed doel gebracht, maar ik had niet het gevoel dat iemand nog iets aan mij had. Groot was dan ook mijn verwondering toen ik op een dag door een vreemde man werd vastgepakt. Hij begon in een vreemde taal tegen mij te praten en hij klonk erg enthousiast. Uit zijn passie kon ik wel opmaken dat hij nog potentie in mij zag! Hij maakte allerlei gebaren en begon het hok op te ruimen waar ik stond te verpieteren. Het wandrek met sleutels en moeren werd in ere hersteld, de werkbank kreeg een opknapbeurt en de bezem ging over de vloer. Elke keer als deze man bij mij op bezoek kwam, leefde ik een beetje meer op en toen hij klaar was met opruimen, begon hij tot mijn verbazing volop aan mij te sleutelen."

"Mijn remmen werden gesmeerd, mijn banden opgepompt en ik kreeg zelfs een nieuw zadel! Langzaam maar zeker kwam ik weer tot leven. Regelmatig kwam er een hoofd om de hoek van de deur om te kijken of ik al bijna gebruiksklaar was. Zelfs de kinderen en jongeren zagen mij weer staan! Nu loop ik weer als een zonnetje en bijna elke dag word ik gebruikt door een internationale vrijwilliger om van en naar Don Bosco Rijswijk te fietsen. Nog steeds moet ik mijzelf weleens prikken (niet in mijn band) om er zeker van te zijn dat ik niet droom. Het is echt waar, ik kan weer meedoen! Soms pakt een kindje mij stiekem eens vast om te proberen of het al op mij kan fietsen, maar meestal blijkt dat ze nog even moeten wachten tot ze iets groter zijn (grinnikt). Voor het eerst in een lange tijd voel ik weer dat ik waardevol ben en iets kan bijdragen aan het werk dat Don Bosco Rijswijk voor jeugd en jongeren doet.”