Ook wij moeten durven risico’s nemen

Vrijdagavond onthaalden we de zusters. Al vlug kwam elkeen binnen na een drukke werkweek. Om 19 uur aten we samen. Het deed deugd elkaar terug te zien. We kennen elkaar al vele jaren. Onze navolging van Christus in dienstbaarheid naar de mensen schept een sterke verbondenheid.

Na de lekkere maaltijd luisterden we naar het welkomstwoordje van zuster Yvonne De Gryse. Ze leidde het avondprogramma in. We startten met de Franse film: “La prière” van Cédric Kahn (2017). De film gaat over de 22-jarige Thomas die van zijn drugverslaving wil afkomen. Hij sluit zich aan bij een afgezonderde religieuze gemeenschap in de bergen, geleid door voormalige drugsverslaafden die zichzelf helen met behulp van het gebed. Het is op deze plek dat Thomas vriendschap, arbeid, liefde en het geloof zal vinden.

Na de film zaten we samen met een hapje en een drankje. We deelden onze gedachten over de film en ons dagelijkse leven. Het klapgat, zo noemen we dat uurtje op vrijdagavond na het avondprogramma, is altijd zeer deugddoend en gezellig. Na een goede nachtrust mochten we zaterdag starten met een mooi gebedsmoment en legden we de dag in handen van de Heer Jezus.

Na het stevige ontbijt luisterden we naar een zeer gedreven spreker, Steven Wielandts, priester en vicaris voor het (Nederlandstalige) godgewijde leven in het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Er was veel interactie met de zusters terwijl Steven regelmatig zijn impressies weergaf en onze gedachten becommentarieerde.

Enkele aandachtspunten die tijdens het gesprek aan bod zijn gekomen:

• We hebben allen honger naar authenticiteit. We willen onszelf kunnen blijven omdat God ons in onszelf heeft aangesproken. Hij wil dat we echt zijn en blijven.
• We hebben allen vraag naar vorming. We hebben behoefte aan de juiste vorming, niet de vorming die onze kennis verrijkt, maar wel onze wijsheid voedt. We moeten vrije ruimte voor de ontmoeting laten.
• We hebben allen de bekoring en de beproeving te zoeken naar instant-oplossingen voor de toekomst. De duurzaamheid van het oplossen is belangrijk. Ons geloof heeft geen resultaten.
• We moeten ons blijven afvragen hoe wij spreken over Christus. Spreken wij over Christus? Vinden wij dat Christus vanzelf spreekt? Vanzelfsprekend is?
• Gebed is levensbelangrijk. Ook het gebed vanuit het concrete dagelijkse leven.
• Wat moet je doen om je eerste Liefde als religieus te (her)ontdekken? Vooruit gaan, niet in het verleden zoeken.
• De structuren die we nu hebben in onze kloosters, ontmantelen zichzelf. We moeten er niet veel energie in steken. De gemeenschap in Christus is veel belangrijker en moeten we blijven vormen.
• Al onze stichters liepen risico, wij moeten ook durven risico’s nemen. God is onze enige betrouwbare metgezel. Profetisch blijven leven.
• Niet de ouderdom is ons probleem vandaag van de religieuzen, wel het ouder worden van onze ziel, we mogen niet verstarren, verdorren, vasthangen in het verleden … We mogen ons tooien met de volheid van Leven.

Na het lekkere middagmaal maakten sommigen op deze zonnige zaterdag een korte wandeling in het bos. Daarna deelden we verder onze gedachten met mekaar. We sloten de namiddag af met een eucharistieviering in de stemmige kapel van de gemeenschap van de zusters van het Convent van Betlehem. Het doet telkens deugd samen te komen, elkaar te ontmoeten en te beluisteren. Zo kunnen we elkaar ook meedragen in gebed en zending.

IVOR: Interdiocesane vormingsinitiatieven voor religieuzen